Προσωπικές μαρτυρίες Η ιστορία της Χριστίνας

Είμαι η Χριστίνα και φροντίζω τη μητέρα μου τα τελευταία 9 χρόνια. Κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων ετών αυτού του υποτιθέμενου ρόλου, βίωσα το φαινόμενο γνωστό ως “κόπωση συμπόνιας”, που είναι η σκοτεινή πλευρά της αλτρουιστικής προσφοράς. Η κόπωση από συμπόνια είναι το μέρος πέρα από την εξάντληση, ένα μέρος τόσο σκοτεινό που το φως δεν μπορεί να διαπεράσει τους τοίχους του.

Οι φροντιστές συχνά καταλήγουμε εδώ, επειδή βρισκόμαστε χωρίς βοήθεια από τα άλλα μέλη της οικογένειας και την πολιτεία. Ο ρόλος του οικογενειακού φροντιστή δεν αναγνωρίζεται, καθώς ταξινoμούμαστε ως “άτυπη υποστήριξη”. Άτυπη υποστήριξη??

Δεν υπάρχει τίποτε άτυπο σε αυτό που κάνουμε. Είμαστε υπερήρωες και ταπεινοί, αλλά με λάθος τρόπο, γιατί δεν θα μας ακούσετε ποτέ να απαιτούμε σεβασμό - αλλά είναι μάλλον καιρός να αρχίσουμε να απαιτούμε περισσότερη βοήθεια-.

Τα δύο πρώτα χρόνια της φροντίδας της μητέρας μου, ήμουν σε ρόλο φροντιστή περίπου 60 ώρες την εβδομάδα, χωρίς διαλείμματα. Αυτό το πρόγραμμα ήταν σταθερό και ανυποχώρητο. Ποτέ δεν παραπονέθηκα, μέχρι τη μέρα που τσακίστηκα εντελώς. Άρχισα να έχω πολύ συχνούς πονοκεφάλους, έντονη σωματική κούραση και φοβερές αυπνίες. Στη συνέχεια έγινα ευερέθιστη και έπιανα τον εαυτό μου να θυμώνει με ασήμαντα πράγματα και να γίνομαι επιθετική.

Ένιωθα συναισθηματικά εξαντλημένη, δεν μπορούσα να εστιάσω την προσοχή μου και

ζούσα σε μια συνεχή υπερδιέγερση.

Αισθανόμουν άδεια, κενή, μόνιμα θλιμμένη και τα βράδια σκεφτόμουν ότι η ζωή μου δεν έχει πια κανένα νόημα.

Επιπλέον ένιωθα φρικτές ενοχές, και επαναλάμβανα στον εαυτό μου πόσο κακή και

απαράδεκτη κόρη ήμουν. Δεν μπορούσα να συνεχίσω άλλο, αν συνέχιζα με τον ίδιο τρόπο, σήμερα δεν θα ήμουν εδώ να σας διηγούμαι όλα αυτά.

Ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία στην αρχή δειλά και με πολλές ανασφάλειες, όμως στην

πορεία κατάφερα να «δω τον εαυτό μου» κατάματα, να αναγνωρίσω τις ανάγκες του, να τις σεβαστώ και να τον φροντίσω χωρίς ενοχές.

Σήμερα η μητέρα μου μένει με εμένα και τον αρραβωνιαστικό μου.

Ευτυχώς καταφέραμε να λαμβάνει κάποια χρήματα για εξωνοσοκομειακή φροντίδα,

πράγμα που μας επέτρεψε να έχουμε βοήθεια για 4 ώρες την ημέρα.

Αυτό με βοήθησε να αποκαταστήσω την ισορροπία στη ζωή μου, να είμαι πιο ικανή να την φροντίζω τις υπόλοιπες ώρες, καθώς και να στηρίζω τον εαυτό και τη σχέση μου.

Αναλογιζόμενη εκείνη την περίοδο, αισθάνομαι μεγάλη θλίψη για τους φροντιστές που δεν έχουν την ελευθερία να σταματήσουν και να φροντίσουν πρώτα τον εαυτό τους.

Βλέπετε, η επιβίωση του ατόμου εξαρτάται αποκλειστικά από αυτούς, και αυτό είναι πολύ βαρύ και δύσκολο, είτε φροντίζουν έναν γονέα είτε ένα παιδί.

Οι οικογενειακοί φροντιστές χρειάζονται την υποστήριξη του κράτους, γιατί οι

περισσότεροι από εμάς, πολλές φορές είμαστε μόνοι, χωρίς την υποστήριξη από την

οικογένεια.

Παρακαλώ ακούστε μας, δείτε μας, βοηθήστε μας!

Κωνσταντινιά Δημητρίου

Γνωσιακή συμπεριφορική ψυχοθεραπεύτρια

Ψυχοσωματική σύμβουλος- Επόπτρια

Όλες οι προσωπικές ιστορίες έχουν σκόπιμα παραποιημένα ονόματα, με σκοπό την προστασία του

απορρήτου, και παρουσιάζονται κατόπιν άδειας του ατόμου.